We verlaten de prachtige vallei van Banawe en vatten de tocht aan naar Bayombong (waar eveneens een universiteit door de paters Scheutisten gesticht werd). We bezoeken het bergdorp Kiangan waar pater Eugeen lange tijd pastoor is geweest. We houden aldaar even halt aan het
shrine, een monument voor de door de Filippino's zo gehate Japanezen, op de plaats waar de Japanse opperbevelhebber Yamashita de nederlaag in 1945 ondertekende. Nauwelijks hadden enkele inwoners Eugeen opgemerkt, of hij wordt ge-
sms-t om aan te sluiten bij het
native huwelijksfeest ( na de kerkelijke plechtigheid). Als gids van zo'n grote groep kan dit natuurlijk niet zo makkelijk, maar hij is er zo gekend ("als de kleine patatjes" zegt hij zelf) en geliefd dat het huwende paar en de hele gemeenschap het eten even laten staan om voor ons enkele lokale huwelijksdansen op te voeren. Ze nodigen ons eveneens uit om ons beste beentje voor te zetten, wat met enig begrip van hun kant wel aardig lukt. Wij moeten jammergenoeg verder en wensen hen een hartelijk
goodbye omwille van hun opmerkelijke gastvrijheid, beseffend dat we dit waarschijnlijk maar eenmaal van ons leven zullen meemaken...
# posted by Eddy Demeersseman @ 3:47 p.m.
We verlaten de prachtige vallei van Banawe en vatten de tocht aan naar Bayombong (waar eveneens een universiteit door de paters Scheutisten gesticht werd). We bezoeken het bergdorp Kiangan waar pater Eugeen lange tijd pastoor is geweest. We houden aldaar even halt aan het shrine, een monument voor de door de Filippino's zo gehate Japanezen, op de plaats waar de Japanse opperbevelhebber Yamashita de nederlaag in 1945 ondertekende. Nauwelijks hadden enkele inwoners Eugeen opgemerkt, of hij wordt ge-sms-t om aan te sluiten bij het native huwelijksfeest ( na de kerkelijke plechtigheid). Als gids van zo'n grote groep kan dit natuurlijk niet zo makkelijk, maar hij is er zo gekend ("als de kleine patatjes" zegt hij zelf) en geliefd dat het huwende paar en de hele gemeenschap het eten even laten staan om voor ons enkele lokale huwelijksdansen op te voeren. Ze nodigen ons eveneens uit om ons beste beentje voor te zetten, wat met enig begrip van hun kant wel aardig lukt. Wij moeten jammergenoeg verder en wensen hen een hartelijk goodbye omwille van hun opmerkelijke gastvrijheid, beseffend dat we dit waarschijnlijk maar eenmaal van ons leven zullen meemaken...